Editors Choice

3/recent/post-list

Ad Code

Responsive Advertisement

Recent in Technology

El cáncer se lleva a Waldemar Bastos, el gran cantante angolano que tenía el alma en su voz

En una de sus actuaciones por el Mundo




--- Cuando la tarde de este lunes caía e Internet se llenaba de lamentos, en comentarios bajo los vídeos de las canciones de Bastos, llegan igualmente los pesares desde la tierra angolana, como este de un hombre de a pie : "É dos artistas angolanos que cantou verdadeiramente a nossa angolanidade; ouvir Waldemar Bastos é certamente viajar para uma Angola harmônica e sofrida; ele é com certeza daqueles músicos que tem à alma na voz. A sua musica é tão divina para os angolanos, como é para os norteamericanos Nat King Cool!... Obrigado sempre por angolano...".
Ahora que ha muerto, Waldemar Bastos entrará para siempre en la gran historia musical y cultural de Angola. Bien que le pese al dictador de antaño, José Eduardo dos Santos, que tanto le ignoró...
Nosotros le recordamos -al final de estas líneas- con una de sus canciones inolvidables, en un video de Youtube en una de las mejores interpretaciones de "Muxima", aquel día en un concierto en Amsterdam (2004), sin olvidarnos de aquella otra memorable actuación en Pontevedra, cuatro años después, en el festival "Cantos na Maré".

 

Esta canción, Muximá", angolana cien por cien, que abajo en video reproducimos, que ahora significamos de seguido en su letra, sería tal vez el mejor homenaje en la caída de la tarde de este triste lunes de agosto. Porque quien esto canta, se nos ha ido para siempre, aunque sus canciones quedarán inalterables; se ha ido un grande de la música Angolana-Lusitana-Atlántica, como el decía a la hora de definir lo que cantaba y creaba, ante aquel público gallego que acabó enfervorizado escuchándole aquella noche, a dos pasos del rio Lérez.


MUXIMA / NOSSA SENHORA DO CORAÇÂO

Se uamgambé uamga uami

Gaungui beke muá santana

Se uamgambé uamga uami
Gaungui beke muá santana

Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê

Lagi ni lagi kazókaua

Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê

Lagi ni lagi kazókaua

Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima
Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima

Se uamgambé uamga uami
Gaungui beke muá santana

Se dizes que eu sou feiticeiro
Leva-me, então, à Nossa Senhora


Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê

Lagi ni lagi kazókaua

Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê
Kuato dilagi mugibê

Lagi ni lagi kazókaua

Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima
Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima

Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima
Muxima ue ue, muxima ue ue, muxima


(Compuesta por: Carlos Aniceto Vieira Dias.


Le vi actuar hace algunos años, en Pontevedra, en el Pazo da Cultura que acabó poniendo aquel sábado boca abajo, revolucionado el público con una genial interpretación del tema "Muxima". Aunque afincado en aquel entonces en Lisboa, Waldemar Bastos nunca dejó de ser reflejo excelente de las nuevas perfomances de la música angolana, interesantísima siempre. 

Aquel Waldemar Batos de Pontevedra era el Waldemar marginado, silenciado por el régimen del dictador José Eduardo dos Santos. Vivía así, forzosamente exiliado en Lisboa, pero toda su obra, todo su pensamiento, todas sus sensaciones musicales eran siempre, en el fondo, Angola cien por cien. Solamente años después, allá por el 2018, comenzó una cierta reconciliación de la Angola que dejaba atrás José Eduardo dos Santos con quien fue -a pesar de todo- un embajador musical de gran nivel en el Mundo. Hay, así, mucha calidad en la obra final que, ahora, con su muerte, nos deja a todos los amantes de la música universal, este Waldemar Bastos, a quien la Muerte de ha llevado hoy, con 66 años, tras pelear con un maldito cáncer. 


FOI DEUS

Não sei, não sabe ninguém
Porque canto o fado,
Neste tom magoado
De dor e de pranto.

Neste tormento, todo o sofrimento
Eu sinto que a alma,
Cá dentro se acalma,
Nos versos que canto.

Foi Deus,
Que deu luz aos olhos
Perfumou as rosas,
Deu oiro ao Sol e prata ao Luar.

Foi Deus,
Q!ue me pôs no peito
Um rosário de penas,
Que vou desfiando e choro a cantar.

E pôs as estrelas no céu,
E fez o espaço sem fim,
Deu o luto às andorinhas
Aiii... e deu-me esta voz a mim.

Se canto, não sei o que canto
Misto de ventura,
Saudade e ternura
E talvez amor.

Mas sei que cantando,
Sinto mesmo quando,
Se tenho um desgosto
E o pranto no rosto, nos deixa melhor.

Foi Deus,
Que deu voz ao vento,
Luz ao firmamento,
E deu azul às ondas do mar.

Foi Deus,
Que me pôs no peito,
Um rosário de penas,
Que vou desfiando choro a cantar.

Fez poeta o rouxinol,
Pôs no campo o alecrim,
Deu as flores à Primavera
Aiii... e deu-me esta voz a mim!


O músico angolano Waldemar Bastos, um dos mais respeitados artistas lusófonos da world music e dos primeiros artistas de Angola a alcançar a internacionalização, morreu esta segunda-feira de madrugada em Lisboa, aos 66 anos, disse à agência Lusa o Ministério da Cultura de Angola. 
Radicado em Portugal, estava em tratamentos oncológicos desde há um ano, referiu a mesma fonte. Com um percurso profissional de mais de quatro décadas, Waldemar Bastos apresentava uma sonoridade que o próprio definia como afro-luso-atlântica, marcada por composições de cariz autobiográfico e influências da cultura africana e portuguesa. 
"Rainha Ginga", "Velha Chica" e "Muxima" são só alguns dos muitos temas que o tornaram enormemente conhecido.





Publicar un comentario

0 Comentarios

Ad Code

Responsive Advertisement